Nacinając dłoń, wydałam z siebie odgłos bólu. Malutki nożyk wbiłam dosyć głęboko, dlatego też, podczas wyjęcia, a przynajmniej próby zrobienia tego, wyłam dziko, nie mogąc znieść kolejnych fal cierpienia, przelewających się przez moje ciało. Po wyrwaniu ostrza z ciała, odłożyłam broń na bok i, zamiast zabezpieczyć ranę, zaczęłam jej się uważnie przyglądać. Od kilkudziesięciu lat, każdego dnia, raniłam jedną ze swych dłoni, oczekując na to, iż pozyskam jedną z najpotężniejszych mocy Lordów Czasu – samoistne leczenie ran. Tak się jednak nie działo – cząstka tejże rasy nie gwarantowała mi posiadania choćby jednej z ich zdolności. Z chęci posiadania nawet jednej z ich mocy i próby ich uzyskania, każdą z dłoni pokrywały liczne blizny i świeże, zaszyte rany. Najnowsza z nich, jakby kpiąc ze mnie, nie chciała się zrosnąć i pozostawić skóry nietkniętej. Zrezygnowana, sycząc z coraz agresywniejszego bólu, zabandażowałam rękę, uprzednio sięgnąwszy po czysty bandaż. Kilka szybkich ruchów wystarczyło, by biały materiał pokrył ranę, a kilka następnych, przemilczanych minut, by zaczerwienił się od szkarłatnej posoki, nadal cieknącej z nacięcia. Zaciskając palce rannej dłoni, powoli podniosłam się, by podejść do jednego z regałów, zapełnionego dziennikami z mojego, zapomnianego po części, życia. Zamiast kolejnej z ksiąg, sięgnęłam po schowany w skórzanej pochwie miecz. Trzymając go sztywno, odsłoniłam część klingi, pokrytej starożytnymi runami, które przy każdym dotyku rozbłyskały złotem. Nie chcąc, by miecz ukazał swe magiczne zdolności, ponownie ukryłam go w pochwie. Na moment odłożyłam oręż, by założyć skórzaną, wytartą kurtkę. Po tej czynności, ponownie sięgnęłam po skórzane okrycie ostrza i przewiesiłam je przez prawe ramię. Nie mogłam nosić miecza przy boku, bowiem wierzchołek sztychu przy każdym kroku uderzał o ziemię, stając się niezdatnym do użytku. Poprawiłam pas pochwy i podeszłam do biurka, przy którym uprzednio przebiłam dłoń. Rzuciłam na blat torbę myśliwską, do której ostrożnie włożyłam butelkę mocnego trunku, osełko, parę rękawic, również skórzanych, podszytych grubym futrem i kilka eliksirów, które znalazły się w sakwie na wszelki wypadek. Zamknęłam torbę i przerzuciłam ją przez wolne ramię. Tak przygotowana, naparłam na ścianę, która w rzeczywistości była iluzją, chroniącą bibliotekę. Takie zaklęcie udało mi się zakupić u jednego z magów za garść złotych monet sprzed pięciuset lat. Za sztuczną ścianą znalazłam się szybciej, niźli się tego spodziewałam, toteż upadłam na kolana. Klnąc pod nosem podczas kolejnej fali bólu, podniosłam się i wyszłam z, pozornie, skromnego mieszkania. Zbiegłam ze schodów, zeskakując z ostatnich stopni. Dopiero idąc chodnikiem, uspokoiłam się i powolnym, dumnym krokiem skierowałam się do pobliskiego lasu.
Z jednej strony otaczały mnie kolejne rzędy drzew, z drugiej zaś ziemista ściana, gotowa osunąć się na mnie w każdej chwili. Szłam między nimi, podśpiewując kolejne sprośne piosenki. Podczas nucenia jednej z tych najbardziej lubieżnych, dostrzegłam postać, leżącą pod jednym z wybrzuszeń gleby. Zwalniając kroku, podeszłam do kobiety. Popatrzyła na mnie nieobecnym wzrokiem, po czym, z cichym jękiem zamknęła oczy, tracąc przytomność. Westchnęłam ciężko, kucając przy nieznajomej. Zdjęłam torbę i otworzyłam ją, biorąc butelkę alkoholu, którym mogłabym ją ocucić. Odkręciłam buteleczkę, odrzuciwszy korek na bok. Trzymając flakonik w zdrowej ręce, ranną ścisnęłam policzki nieprzytomnej, kierując jej twarz w moją stronę. Uchyliłam jej usta i wlałam do nich ciemny płyn. Po kilku niekontrolowanych łykach, zakaszlała, wypluwając trunek. Odsunęłam się i sięgnęłam po zakrętkę, by zablokować możliwość wypływu alkoholu. Nie patrząc na dziewczynę, leniwie schowałam butelkę do torby, a następnie podniosłam się, by móc spojrzeć w oczy leżącej. Niesamowicie jasne oczy, na przemian zmieniały błysk z nienawiści do ulgi. Wyciągnęłam przed siebie rękę, chcąc pomóc jej wstać.
<Asiria?>
Irytowało mnie w tej dziewczynie właściwie... no wszystko. Nienawidziłam sposobu w jaki chodzi. Nienawidziłam jej barwy głosu. Nienawidziłam sposobu wypowiedzi. Słowem, nie mogłam się od niej oderwać. Gdy tylko odwróciła się i odeszła mordercza intencja pognała za nią. Uśmiechnęłam się. Tymczasowo znalazłam zajęcie dla mojej Złośnicy. Zawiesiłam pokrowiec po gitarze na ramieniu i wycofałam głębiej w zaułek, aż do zawieszonej kilka metrów nad ziemią drabiny. Wzięłam rozpęd i wskoczyłam na nią. W kilku szybkich ruchach byłam już na dachu budynku i kucając na jego skraju oszukałam mój cel. Dziewczyna zdążyła już się nieco oddalić, jednak nie miałam problemu z jej dogonieniem.
Gdy skręciła w ulicę po przeciwnej stronie drogi zmuszona byłam opuścić mój punkt obserwacyjny i udać się za nią na piechotę. Nie zaszłam jednak daleko, bo nieznajoma zniknęła w jednym z budynków. Czyżby jej dom? Ściągnęłam gitarę z ramienia i osunęłam się po murze na ziemię. Wpatrywałam się tempo w drzwi wejściowe domu. Czekałam.
Kilka razy ktoś wchodził i wychodził, jednak żaden z nich nie był nią. A zmrok zapadał. Przegoniona przez jakąś staruszkę z niezadowoleniem przeniosłam się do równoległej, znacznie bardziej zapuszczonej uliczki, gdzie nikomu nie przeszkadzałam i jak tego samego ranka, ułożyłam się, oparta na pokrowcu. Noc powinna być moją porą. Przecież nie potrzebuję snu, prawda? Powinnam teraz wypijać krew dziewic. Brr... Wyjęłam spod ubrania flakonik i spojrzałam pochmurno na do połowy pustą buteleczkę. Odkorkowałam i upiłam małego łyka, po czym schowałam ponownie, szczelnie zamykając.
Chyba zasnęłam na chwilę, bo gdy się obudziłam, mój cel właśnie mijał miejsce mojego spoczynku. Przystanął na chwilę, jakby coś go zaciekawiło, po czym wzruszył ramionami i poszedł dalej.
Zebrałam się błyskawicznie i starając się unikać palącego światła słonecznego wmieszałam się w tłum. W którymś momencie mój cel wstąpił do kawiarni. Uznałam to za szansę. Błyskawicznie odnalazłam wejście na budynek, położony kilka kamienic dalej i trzęsącymi się z żądzy mordu dłońmi otworzyłam pokrowiec. Położona płasko na ziemi namierzyłam dziewczynę i wycelowałam. Świsnęło krótko. Nieznajoma, jakby coś wyczuła, bo obróciła się w moim kierunku i na sekundę przed zderzeniem kuli z ciałem przed nią powstała czarna ściana. Błyskawicznie zabrałam Złośnicę z dachu i wpakowałam do opakowania. Zarzuciłam je sobie na ramię i czując, że tamta wie, kto i skąd strzelał, zeszłam z budynku.
(Katherine? To nie tak, że cię nienawidzę. Nie bierz sobie tego do serca :P Argo po prostu nie umie odróżniać pozytywnych uczuć od negatywnych :P)
Włożyłem do walizki ostatni już sweter, po czym zamknąłem ją szczelnie. Alrum, robot, który zajmował się obowiązkami domowymi, podszedł do mnie i spytał:
- Na pewno wszystko spakowałeś?
- Ależ oczywiście! - odparłem.
Wziąłem walizkę do ręki i opuściłem swój pokój. Zszedłem po schodach i udałem się do salonu, gdzie odpoczywał mój ojciec.
- Ja już będę iść - oznajmiłem.
- Czekaj chwilę - powiedział Garon i podszedł do mnie. - Mam coś dla ciebie.
Ojciec wyjął z kieszeni paczkę jakiś tabletek.
- To są najnowsze leki na twoją chorobę - rzekł, wręczając mi ją. - Jedna tabletka powinna pomóc.
Niezbyt przekonany przyjrzałem się paczce.
- Dzięki - odparłem po chwili. - To ja już będę lecieć.
Pożegnałem się z ojcem i wyszedłem z domu. Spokojnym krokiem ruszyłem w stronę stacji kolejowej, która znajdowała się niedaleko. Miałem pojechać do Tenshi na jakiś tydzień, może dwa. Ojciec ze względu na pracę postanowił pojechać trzy dni później i razem z kolegami zaprezentować wojsku nową broń. Bardzo chciałem mu towarzyszyć.
Stanąłem na peronie i wziąłem głęboki wdech. Jedną ręką złapałem za pasek od torby, drugą trzymałem rączkę walizki. Wyciągnąłem z kieszeni paczkę leków na chorobę lokomocyjną. Jedną z tabletek wziąłem wcześniej. Mam nadzieję, że działają, pomyślałem.
Po chwili przyjechał pociąg. Gdy jedni z niego wysiedli, drudzy zaczęli wchodzić. Co chwilę ktoś mnie szturchał, przez co moja złość rosła.
- Dlaczego muszę być taki niski? - mruknąłem.
Gdy wreszcie dostałem się do środka, z triumfem usiadłem na wolnym miejscu. Spojrzałem na budynki znajdujące się za oknem. Kiedy wszyscy już siedzieli i konduktorzy sprawdzili bilety, pociąg ruszył. Minęły trzy minuty, a mnie głowa nie bolała. Chyba działają, pomyślałem zadowolony.
Za wcześnie się ucieszyłem, przeszło mi przez myśl. Wszystko ostatecznie skończyło się tak, jak zwykle. Leki nie poradziły sobie i po jakimś czasie już ledwo powstrzymywałem się od zwrócenia śniadania. Nagle pociąg zatrzymał się. Niestety nie na stacji, gdzie miałem wysiadać. Jedyne, o czym marzyłem, to żeby jak najszybciej dojechać na miejsce. Podróż się strasznie dłużyła, a ja ledwo mogłem się podnieść.
- Przepraszam, czy to miejsce jest wolne? - spytał ktoś.
- J...Jasne - wymamrotałem.
Nieznajomy usiadł naprzeciw mnie. Nie zwracałem na niego uwagi, miałem wrażenie, iż zaraz odlecę.
<Ktoś chętny?>
Raz jeszcze rozejrzałam się po pomieszczeniu. Nie byłam przekonana do tego, by trenować w czyimś domu. Akane najwidoczniej nie przejmowała się tym, że mogę coś zniszczyć. Jakoś tak mój wzrok samoistnie spoczął na broni dziewczyny.
- Walczysz kataną? - zapytałam. W myślach skarciłam się za własną ciekawość. Znowu.
- Owszem. - przytaknęła, spoglądając na ów broń. - A ty?
- Różnie. Potrafię używać wielu rodzai. Choć upodobałam sobie kuszę oraz sztylety. - wyjaśniłam, przywołując do siebie małe ostrza. Wykonane były z lekkiej, anielskiej stali, która mimo wszystko była bardzo wytrzymała. Jednak były zaledwie okruchem, w porównaniu do Gorejących Mieczy, którymi można było uśmiercić duszę. Gabriel mnie ostrzegł, mówiąc, abym pod żadnym pozorem nie przyzywała do siebie płonącego ostrza. Stwierdził, że miałabym zbyt duże wyrzuty sumienia, gdybym kogoś przez przypadek zabiła. Osobiście, nie zgadzałam się z nim do końca, ale nie chciałam podważać jego zdania. Z rozmyślań wyrwał mnie głos Akane.
- Halo? Ziemia do Asirii?
- Właściwie, to Seroja. - zaśmiałam się cicho. - Tak, już kontaktuję.
< Akane? >
